Z pod Antekery poszliśmy do Granady. Tu kompletowano bataljony. Nasza też kompanja dostała dość rekrutów od cesarza. Potem robiliśmy Józefowi Napoleonowi wielką paradę, tak że nawet Hiszpanie wołali: Vive Josef Primero! Ale cóż to znaczyło, kiedy w duszy myśleli tylko, jakby nas wszystkich razem z Józefem, albo przynajmniej którego z nas zamordować.
Z pod Antekery poszliśmy do Granady. Tu kompletowano bataljony. Nasza też kompanja dostała dość rekrutów od cesarza. Potem robiliśmy Józefowi Napoleonowi wielką paradę, tak że nawet Hiszpanie wołali: Vive Josef Primero! Ale cóż to znaczyło, kiedy w duszy myśleli tylko, jakby nas wszystkich razem z Józefem, albo przynajmniej którego z nas zamordować. Podstąpili nawet ze swoją konnicą pod samo miasto. Józef sam wykomendrował nas woltyżerów i sześćdziesiąt koni dragonów i odegnaliśmy ich ale już i noc była nadeszła. Odpoczęliśmy trochę na górze, a że byliśmy głodni, więc kapitan nasz Bote, który wstąpił na miejsce Jasielskiego i feldwebel Plantowski, rodem z Kowala, podobno w Kujawach, kołodzieja syn, kazali mi iść z kilkoma żołnierzami szukać żywności w pobliskiej wsi. Znaleźliśmy trochę wina, chleba, mięsa i przynieśliśmy do obozu.
_____
Jakub Daleki, Wspomnienia mojego ocja z wojen Napoleońskich, Nowe Miasto, Drwęca, 1928
Kierowano się ku wspaniałej stolicy Andaluzyi, historycznemu sie dlisku Maurów, przepysznej Granadzie. Przez Pi nos Puente idąc, zatrzymano się w Santafe, w słynnej z piękności i żyzności dolinie La Vega, nieomal u bram Granady.
Miasto, które niegdyś, za Filipa Ii-go, osiadłe przez Maurów, broniło się tak długo i tak wa lecznie przeciw Hiszpanom, teraz od razu się poddało. Gubernator Granady wyszedł na czele no tablów miejskich i władz, i klucze z pokorą na srebrnej tacy oddał w ręce zwyciężców. Z muzyką, z rozwiniętemi sztandarami, z okrzykiem: niech żyje Napoleon! i innym jeszcze okrzykiem, dobywającym się z piersi pułków polskich, a życzącym długiego życia dalekiej ich ojczyźnie, wkroczyła armia franko-polska do dzierzganych w koronki murów Granady.
Zatrzymano się tu kilka dni, od poczywano wśród obfitości wszelkiego rodzaju, pod niebem zawsze szafirowem, zwiedzano dawne pamiątki maurytańskie, w ruinach Alhambry, w sławnym dziedzińcu lwów, przyomdlewającym szmerze wodotrysków, rozlegało się słowo polskie, brzmiał mazurek, który miał zanieść straceńców „z ziemi włoskiej do polskiej”, a zawiódł ich do Hiszpanii, do Granady i Bóg wie, gdzie jeszcze zawiedzie…
_____
Zygmunt Lucyna Sulima, Polacy w Hiszpanii (1808-1812), Warszawa, Gebethner i Wolff, 1888 r.
Z Almeryi pomaszerowano nakoniec do Granady, którą zajęto. W przepysznej Alhambrze stanęły trzy kompanie 9-go pułku, sam zaś pułk zajął klasztor kapucynów. Rozkoszny tu był pobyt. W Alhambrze uwięziony został schwytany niedawno przez Francuzów głośny i znany nam partyzant Valdivias, ale zdołał on namówić dwóch polskich żołnierzy pilnujących go, że mu ucieczkę ułatwili i sami z nim uciekli. Jednego z tych biedaków złapano i rozstrzelano.
_____
Zygmunt Lucyna Sulima, Polacy w Hiszpanii (1808-1812), Warszawa, Gebethner i Wolff, 1888 r.